Het plotselinge overlijden van Justin heeft een behoorlijke impact, zowel op ons als op de rest van de meute. Hier een emotioneel verslag van het veel te vroege overlijden van onze lieve Justin.
Donderdagavond 10 -8-2017
Ik heb de behendigheidsbaan weer opgebouwd, even weer een oefen avond voor met name Elwood, over een dikke week beginnen we weer met de wedstrijden. Als ik klaar ben met Elwood mogen ook de andere heren nog even wat springen en door de tunnel gewoon voor de lol. Justin is de laatste, een grote grijns zit er rond zijn snoet als hij op zijn Justins weer over de hindernissen hupt, door de tunnel en nog een rondje. Het plezier straalt van zijn snoet. Zal ik nog een foto of filmpje maken denk ik, ach dat kan zaterdag wel dan bouw ik de baan toch weer op........Vriendje Bhodi mocht ook weer en als ik zie dat hij er aan komt stop ik met Justin, met een grote grijns kijkt hij naar Bhodi, zag je mij, goed he, veel plezier Bhodi. En vrolijk kwispelend volgt Justin mij naar huis, hij kijkt nog een keer achterom en Bhodi kijkt hem na.
Tegen kwart voor twaalf maak ik aanstalten om op bed te gaan, ik zit nog even op de grond en de beagle heren komen allemaal naar mij toe. Mango ligt al te slapen in zijn bench. Justin kruipt tussen mijn benen en geeft me een dikke lebber. Dat was een mooie avond baas. Kom jongens, slapen. Ik doe de hal deur open en ze sprinten de hal in. Justin duikt zijn bench in en wacht op zijn koekje. Alle heren krijgen een koekje en een laatste kriebel, weltrusten vriendjes tot morgen. Ik loop de trap op en kijk nog een keer achterom, vier koppies met een grote grijns rond hun bekkie kijken mij na, ze hebben genoten van een heerlijke avond trainen.
Vrijdagmorgen 11-8-2017
De wekker gaat zoals elke morgen vroeg. Ik ga het bed uit en loop naar de logeer kamer voor mijn kleding. Vreemd het is stil beneden, meestal is Justin de eerste die geluid maakt zo gauw hij hoort dat ik wakker ben. Ik sla er verder geen acht op en loop verder, ondertussen kijk ik naar het traphekje, ook geen Elwood die er voor staat te wachten, vreemd. Ik loop terug en stap op de trap, ik zie drie ruggen van de beagles en de snuitjes liggen tegen de bench van Justin. Ze komen overeind maar Justin blijft stil liggen. Een raar gevoel neemt bezit van mij, ik sprint de trap af en roep Justin!, Justin!, geen reactie ik open zijn bench en mijn voeten zakken onder mijn lijf vandaan, een koud en stijf lichaam van Justin ligt voor mij. Ik sprint de trap weer op en roep Alin:, ''Justin ligt dood in de bench !!'' Direct is ook zij klaar wakker. We rennen weer naar beneden en barsten beide in tranen uit. Onze Justin, nog maar zeven jaar is er tussen uit gepiept zonder dat we het hebben gemerkt. Verslagen en overmand door verdriet zitten we op de grond met het lichaam van Justin op onze schoot,tranen die stromen en naast ons de andere heren van de meute die direct door hebben dat er iets goed fout is.
Ik bel een collega dat ik niet op het werk kom, Alin is net begonnen bij een nieuwe werkgever en kan dus nu niet zeggen ik kom vandaag niet, gebroken van verdriet vertrekt zij naar haar werk.
Hieronder volgen een serie emotionele foto's. De meute neemt afscheid van een vriend.
Ik leg het lichaam van Justin in de woonkamer op een mand. De rest van de meute neemt afscheid van hun maatje. Mango is eerst erg verdedigend naar de rest toe. Niemand mag bij Justin in de buurt komen behalve hij zelf.
Na een tijdje staat Mango toe dat de rest van de meute ook afscheid kan nemen van Justin.
Ik zit bij de achtertafel en sla het gedrag van de meute gade. Wat er dan gebeurd is met geen pen te beschrijven. Alle heren gaan in een cirkel om het lichaam van Justin heen zitten, staan of liggen. De meute neemt echt als groep afscheid. Met tranen in mijn ogen aanschouw ik dit tafreel, zo ontroerend. Een half uur lang blijven ze zo zitten met elkaar.
Op een gegeven moment kijkt Mango de meute rond en de drie beagles lopen met elkaar weg. Mango blijft bij Justin en gaat tegen het kussen van hem aan liggen. Mango neemt als laatste van de meute afscheid van zijn kleine boezemvriend. Een klein half uur blijft hij zo naast het lichaam van Justin liggen. Hij staat dan op kijkt nog een keer en loopt weg.
In de loop van de dag wordt de afstand die de heren om het lichaam heen lopen steeds groter. Heel bijzonder om te zien.
Zijn laatste nacht in de meute bracht Justin gewoon door in huis hier. Op zaterdag bengen wij hem naar het crematorium. Nog 1 keer een laatste afscheidsknuffel, nog 1 keer een kriebel door zijn vacht. Nog 1 keer een snuffel van zijn maatjes. En nog 1 keer een ritje in de blauwe bus.
Gekleed in de kleding waar we samen in trainden, inclusief de trui van het Big Smile Event draag ik op zaterdag middag Justin het crematorium binnen. We nemen afscheid van onze mannetje. Tranen die vloeien, het is zo onwerkelijk, zo oneerlijk, en zo onverwachts.
Op maandag 14 augustus om 12:00 uur is Justin gecremeerd. Zijn as hebben wij op woensdag middag weer opgehaald. Als de tijd er rijp voor is dan zullen wij hem uitstrooien op een mooie plek waar hij samen met zijn maatjes altijd heel veel plezier heeft gehad.
Het verlies van Justin heeft diepe sporen achtergelaten, het onverwachts wegvallen van een maatje gaat je niet in de koude kleren zitten. Ook binnen de meute is er nu onrust, onderling moeten de rangen en standen opnieuw bepaald worden, dit kan wel een aantal weken duren.
Wij willen iedereen bedanken voor de steun en medeleven die we hebben gekregen. Telefoontjes, appjes, bezoekjes, bloemen, kaartjes , berichten op facebook en blog. Het heeft ons erg gesteund.
De meute en wij moeten door zonder Justin, het zal een hele tijd duren voordat het verdriet weg is. Maar er komt een tijd dat we met een grote lach terug kijken op 7 fantastische jaren samen met onze Justin.
''Jussie'' kleine vriend Rust zacht, vergeten doen we je nooit. xxx
2 opmerkingen:
Respect voor jullie ♡
Lieve Tjeerd en Alinda, wat een aangrijpend verslag van deze onbegrijpelijke gebeurtenis! Je kunt t niet bevatten ...hele dikke knuffel
Een reactie posten